Mijn eerste bijna-dood ervaring

"t Enzym, zegene u, lieve piraat," fluisterde Amilifanto mij in het oor, net voor ik de ring betrad en dat was zo ongeveer het laatste wat ik mij herinnerde. Door middel van een klein ongelukje van onoplettendheid heb ik mijn eerste bijna-doodervaring meegemaakt. Outlow Pete borstelde mij met één welgemikte vuiststoot de ring uit. Volgens Smihson ben ik als volgt knock-out geslagen.

Terwijl de eerste ronde werd aangekondigd, begon Outlow Pete in plaats van te boksen, tegen me te praten.

‘Mag ik je iets vragen,’ vroeg hij. “Wilt u eens even achter je kijken of u daar iets ziet? Ik geloof dat ik een drievoudige bultcavia zie?”

‘Wat bedoelt u,’ vroeg ik want ik vond het een vreemd gestelde vraag. ‘Kijk zelf en begin te boksen,’ zei ik kwaad. Ondertussen werd ik ondersteund door Espinoza Von Klepelpütt en Amilifanto die met de volle overtuiging voor mij aan het supporteren waren.

‘Ik mag niet kijken, want dat is het weg,’ zei Outlow Pete botweg.

‘Wat is dan weg,’ vroeg ik geïrriteerd.

‘Dan is het nu net, ik weet het niet … ik vermoed een drievoudige bultcavia. Ik zou echt willen weten wat voor een dier het is. Stel je voor dat het gevaarlijk is en ons allemaal verslindt?’

Ik had zin om naar Smithson te gaan om hem te melden dat Outlow Pete zich niet aan de regels hield, maar wist mij te herinneren dat er geen regels waren. Dat hij de pot op kan met zijn cavia, dacht ik, maar Pete bleef aandringen. Het had iets zieligs.

‘Kijk dan toch, ik geloof dat het beest naar je aan het staren is.’

‘Waarom denkt u in godsnaam dat er daar een beest zit, er is daar helemaal geen beest. Trouwens beesten die mensen aanstaren bestaan niet.’

‘Jawel, alstublieft, kijk. Het steekt zijn tong naar je uit.’

Omdat ik niet in een discussie wenste te belanden en wou boksen, draaide ik mij om en keek om te zien of er daadwerkelijk een drievoudige bultcavia naar me zat te staren. Dat had ik niet mogen doen. Ik draaide mij om en zei kwaad, ‘kerel er is daar niets te zien, ik snap niet wat je bedoelt.’ En toen kreeg ik in mijn gezicht de slag van mijn leven toegediend en werd het zwart voor mij ogen. Ik voelde al het bloed wegsijpelen uit mijn aderen en had het gevoel dat het met mij gedaan was. Ik had me laten vangen als een klein kind en was daardoor totaal gejonast.

Er was ook een generaal Patton Leipzig die me verplichtte van te trouwen met een geamputeerde dwerg die vijf keer presidentskandidaat is geweest van een socialistische partij. Vervolgens moest ik menselijke uitwerpselen zien om te toveren in goud. Willigde ik zijn wens niet in, dan moest ik een granaat in slikken.

Net toen ik wou trouwen met de dwerg, werd ik wakker in een bed. Naast mij stonden Amillifanto, De Zwaab, Het Jongetje, Espinoza Von Klepelpütt, Outlaw Pete, Kapitein Zeiksnor en Smithson. Ik was blij dat ik nog leefde en wou meteen mijn ervaring aan hen meedelen, maar bezat nog niet de kracht om mij als volwaardig mens te rechten uit deze situatie. Gelukkig was mijn verrekijker nog intact en kon ik blijven genieten van de kunst van het overleven. Bij deze gedachte hoorde ik de Zwaab iets zeggen: ‘zeg eens, wie van jullie heeft er ervaring met een drievoudig-bultcavia?’ Dus toch, dacht ik, alles is niet voor niets geweest en toen werd ik opnieuw gedropt in de wondere wereld van de slaap, waar ik droomde over de boksmatch die ik op een grandioze manier had verloren.